Dutch Infantry Coy-2, van 23-04-1984 tot en met 24-10-1984.

Met dank aan Rene Stam.

Als je vraagt wat is het spannendste wat je meegemaakt heb op post 7-5.

Dan weet ik dat vaak niet meer en moet ik diep graven in mijn gedachte, niet makkelijk dacht ik maar als de deur naar 1984 openstaat rolt er toch wat uit en voor ik er erg in heb zit ik midden in een flashback en blijk dat ik al een half uur met een leegglas in mijn handen zit te staren naar de klok.

Zo was ik terug op de post en had de shift een uurtje over genomen van Jan Swiers de lange magere jongen uit Boskoop, Zuid-Holland aardige pik, Swiers normaal chauffeur maar omdat de vrachtwagen deze week door René Stam werd gereden moest hij met ons (infantristen) wacht draaien op de post.
Het was ergens midden in de zomer rond 9 uur dat ik en Peter Bos op het idee kwam om het zoeklicht, wat Peter ergens had gevonden uit te proberen.
Met vol vermogen sloot ik de Lamp aan op de accu, Peter die hem bediende scheen er trots mee over het terrein van de post. Toen hij in de gaten kreeg dat het schijnen in de ogen van de wilde honden een groene kleur opleverde was het hek van de dam.
Ik wist wel dat ze er waren en vaak hoorde je ook geritsel in de bosjes om de post heen maar gezien had ik ze nog niet eerder. Ik was aan de beurt om de schijnwerper te bedienen en begon mijn zoektocht naar de honden rond de post en het dorp naast de post en de wadi links voor de post.
We merkte op dat het voor de Israëlische patrouille aan de grensweer weer tijd was voor hun inspectie van de grens. Ook zij gebruikte een zoeklicht kaliber behoorlijk vel. Dat bracht ons op het idee de lichten eens te kruisen en IDF eens een handje te helpen, of bedoel ik te zeggen dat we wilden zeggen dat we hier ook nog zaten verlaten ergens op een heuveltop in de Enclave.
We beantwoorde hun beam met de onze en brachten het licht ook nog op een DFF post recht voor ons maar op behoorlijke afstand, dat was ook wel aardig dachten we.
Toen ons licht in de duisternis werd beantwoord door het mitrailleurvuur werd het tijd om de lamp maar eens af te koelen, 3 minuten later kregen we van 7-4 te horen of we het zoeklicht uit wilde laten nadat zij via Naqoura en dus via de grenspatrouille had laten weten het niet op prijs te stellen.

Ondanks dat we niet direct onder vuur lagen waren we toch bang dat een van de andere het had opgemerkt, gelukkig was dat niet het geval. We knepen hem wel even maar uit eindelijk hebben we er vreselijk om kunnen lachen.
De lamp hebben we gelaten voor wat het was, en eerlijk gezegd was tijd om de accu´s weer op te laden want met het vermogen van de lamp ging dat erg hard achteruit!

Het werd tijd om de schrijfmap maar eens te pakken en mijn belevenis op papier te zetten.

Het verhaal van Rob Beijer.